We leren sinds de Covidmaatregelencrisis allemaal het fenomeen van de quit quittende werknemer kennen; de thuiswerker die minimaliseert in taken en verantwoordelijkheden. Een zorgelijke ontwikkeling die alleen maar te stoppen is door betrokkenheid en inspanning van de leidinggevende. Die moet dan natuurlijk op zijn/haar beurt ook niet quit quitting zijn.
Nu, ruim drie jaar werkend in en met voor een groot deel van de week thuiswerkende medewerkers zie ik, als HR manager en executive coach, met name in grotere bedrijven een ander fenomeen opkomen. Ik noem het ‘de quit quittende’ werkgever. Een fenomeen die ik eens aan mijn netwerk wil voorleggen. Zien jullie dit ook?
Wat bedoel ik ermee?
Werknemers die niet of nauwelijks op kantoor komen verliezen vaak de verbinding met niet directe collega’s. Netwerkgesprekken, kort bij het koffieapparaat of langer met een kop koffie erbij, vinden buiten het directe werk weinig of niet plaats. De verbinding met rest van de organisatie vervaagt. Leidinggevenden, ook medewerkers, werken ook thuis. Kansen en mogelijkheden die wel gezien worden via ‘het elkaar tegen komen op kantoor’ en ‘dan moet je ook eens met die en die praten want die is daar en daar mee bezig’ worden niet meer gezien en benut. De medewerker wordt door leidinggevende gezien in de silo van de functie. Even gaat dat goed; het goed functioneren in de eigen functie is belangrijk. Maar in grotere organisaties minstens even belangrijk is het permanente onderzoek of medewerker geschikt lijkt te zijn voor andersoortige functies . Immers eigen kweek is goud waard; zeker in deze tijd van arbeidsmarktkrapte. En die kweek, die afweging voor andersoortige functies lijdt onder thuiswerk.
Dat dit voor werknemers een probleem is zien we heel duidelijk. Medewerkers kunnen intern minder goed hun weg uit een bepaalde afdeling of functie vinden. De weg uit de functie is via interne sollicitatie en daar speelt ‘gekend zijn’ een belangrijke rol. En vergeet niet dat een heel groep medewerkers is die door recente werkstart helemaal niet bekend zijn met het fenomeen van ‘om je heen praten’ en ‘gekend zijn’ en -op zijn zachts gezegd- daar onhandig in zijn! Zie https://nos.nl/artikel/2384255-jongeren-in-het-nadeel-als-thuiswerken-normaal-wordt
Maar het is ook een probleem van werkgevers, van organisaties want die zien dat medewerkers die lang in de silo hebben gezeten er eigenlijk niet beter van worden. In het werkzame leven is afkijken, voor en nadoen, immers de belangrijkste vorm van leren en die vorm wordt sterk aangetast. Er wordt op grote schaal ontleert, verleert. Lees eens Lees eens https://www.nrc.nl/nieuws/2023/09/11/van-fulltime-thuiswerken-word-je-dommer-asocialer-zuurder-chagrijniger-en-slechter-in-je-vak-a4174101
Dat ontleren is enorm impactvol. Want bedenk. Daar waar tot heden in veel beroepen en functies kennis macht is, wordt door ontwikkelingen als AI, Edge en ‘what have you’ de vaardigheid, het combineren veel belangrijker. Menselijke eigenschappen dus en die worden schaars, ook nog eens door demografie. En hoe scherp je die eigenschappen? Door medewerkers in de silo van de functie te laten functioneren?
